Wie zegt dat de NMBS nergens voor deugt, liegt. Kan u mij een ander bedrijf noemen dat zoveel solidariteit en samenhorigheid onder elkaar volkomen onbekende mensen creëert als de NMBS? Nee? Dat dacht ik al. Nochtans zouden ze het allemaal kunnen, want het trucje is simpel: mensen zo geïrriteerd maken dat ze hun hart moeten luchten, ook al is het bij volslagen vreemden. Ook ik viel vorige week aan deze onweerstaanbare dwang ten prooi.
Het was vol goede moed dat ik donderdag koers zette richting station Antwerpen-Berchem. Zo uitgekiend het plan was (snel een nieuwe campuskaart halen, de trein van tien voor zeven nemen, in Gent de tram op en tien kleine minuten te laat op de vergadering aankomen), zo ingewikkeld de uitvoering ervan bleek.
De moed zonk me al zeer diep in de schoenen toen ik de stationshal binnenkwam. De trein die al meer dan een halfuur daarvoor het station had moeten verlaten, stond nog steeds op het aankondigingenbord, met 40 minuten vertraging. Nog dieper gleed de moed toen ik zag dat de vertraging van de drie latere treinen richting Gent “nog te bepalen” was. Bij de spoorwegen betekenen de onheilspellende woorden “vertraging nog te bepalen” maar één ding: dikke miserie.
Maar zie, daar verscheen weer een klein beetje hoop toen de man van het loket me verzekerde dat de trein van veertig minuten vertraging enkele minuten later zeker zou vertrekken. Met nieuwe verzamelde moed nam ik de roltrap naar spoor twee, waar mijn naïeve ik enkele minuten later zou ontdekken dat zeker lang niet altijd zeker betekent. Veertig minuten vertraging werden langer, het perron voller, mensen zenuwachtiger.
De eerste stap naar interactie werd gezet toen de IC-trein naar Gent en Oostende uiteindelijk dan toch het station binnenboemelde. Kreten van ongeloof werden geslaakt en monden vielen open van verbijstering. Wat zogenaamd een IC was, bleken drie kleine oude wagonnetjes te zijn. De onmogelijkheid van het verenigen van deze drie wagonnetjes en de zowat 400 mensen op het perron, gaf aanleiding tot het samen bekokstoven van strategieën, gaande van het tetrisgewijs stapelen van mensen tot “proppen, gewoon proppen!”. Nadat iedereen op wonderbaarlijke wijze een plekje in de trein had kunnen veroveren en de trein op even wonderbaarlijke wijze was veranderd van een IC-trein in een boemeltrein, gebeurde er helaas niks. Tot zowat een kwartier later iemand de deur van de wagon opende en met de woorden “Ik ben de machinist van dienst” te kennen gaf dat we zonder hem nergens heen konden.
Enkele minuten later trok plots een golf van jolijt door de kleine wagonnetjes en vulden expressies van vreugde de schaarste ruimte die er nog over was. Want de wonderen bleken de wereld nog niet uit: de IC-trein naar Kortrijk zou zo dadelijk vertrekken op spoor zes! Een kleine volksverhuizing en zowat een halfuur later bleken wonderen al lang geleden deze wereld te hebben verlaten. Iedereen zat op de trein, maar in de trein zelf zat nauwelijks beweging.
Maar even later dan toch: de trein begon te schokken, het landschap schoof langzaam voorbij.. we waren vertrokken! Spontaan barstte een applaus los, als ware de machinist een piloot die ons na een uiterst woelige vlucht veilig terug aan de grond had gezet. Voor de mensen die Kortrijk als bestemming hadden was de ellende echter nog niet voorbij. De trein bleek toch niet naar Kortrijk, maar naar Oostende te gaan. En even later niet naar Oostende, maar slechts tot Gent.
Hoe kafkaiaanser ons treinavontuur werd, hoe losser de tongen kwamen. Mensen spraken elkaar lukraak aan en ventileerden hun ongenoegen. Straffe treinverhalen borrelden boven. Dagelijkse vertragingen, slechte verbindingen en afgeschafte treinen; alle kommer en kwel van de gemiddelde Vlaamse pendelaar passeerde de revue. Deze babbeltjes deden het lange wachten iets sneller vooruitgaan, en het sociale wezen in mijzelf kreeg er zowaar een iet of wat warm en kerstachtig gevoel van.
In de sfeer van de aankomende feestdagen zou ik dan ook graag een toast uitbrengen. Op de NMBS, voor hun bijdrage aan een warme sfeer in deze koude tijden.
Het was vol goede moed dat ik donderdag koers zette richting station Antwerpen-Berchem. Zo uitgekiend het plan was (snel een nieuwe campuskaart halen, de trein van tien voor zeven nemen, in Gent de tram op en tien kleine minuten te laat op de vergadering aankomen), zo ingewikkeld de uitvoering ervan bleek.
De moed zonk me al zeer diep in de schoenen toen ik de stationshal binnenkwam. De trein die al meer dan een halfuur daarvoor het station had moeten verlaten, stond nog steeds op het aankondigingenbord, met 40 minuten vertraging. Nog dieper gleed de moed toen ik zag dat de vertraging van de drie latere treinen richting Gent “nog te bepalen” was. Bij de spoorwegen betekenen de onheilspellende woorden “vertraging nog te bepalen” maar één ding: dikke miserie.
Maar zie, daar verscheen weer een klein beetje hoop toen de man van het loket me verzekerde dat de trein van veertig minuten vertraging enkele minuten later zeker zou vertrekken. Met nieuwe verzamelde moed nam ik de roltrap naar spoor twee, waar mijn naïeve ik enkele minuten later zou ontdekken dat zeker lang niet altijd zeker betekent. Veertig minuten vertraging werden langer, het perron voller, mensen zenuwachtiger.
De eerste stap naar interactie werd gezet toen de IC-trein naar Gent en Oostende uiteindelijk dan toch het station binnenboemelde. Kreten van ongeloof werden geslaakt en monden vielen open van verbijstering. Wat zogenaamd een IC was, bleken drie kleine oude wagonnetjes te zijn. De onmogelijkheid van het verenigen van deze drie wagonnetjes en de zowat 400 mensen op het perron, gaf aanleiding tot het samen bekokstoven van strategieën, gaande van het tetrisgewijs stapelen van mensen tot “proppen, gewoon proppen!”. Nadat iedereen op wonderbaarlijke wijze een plekje in de trein had kunnen veroveren en de trein op even wonderbaarlijke wijze was veranderd van een IC-trein in een boemeltrein, gebeurde er helaas niks. Tot zowat een kwartier later iemand de deur van de wagon opende en met de woorden “Ik ben de machinist van dienst” te kennen gaf dat we zonder hem nergens heen konden.
Enkele minuten later trok plots een golf van jolijt door de kleine wagonnetjes en vulden expressies van vreugde de schaarste ruimte die er nog over was. Want de wonderen bleken de wereld nog niet uit: de IC-trein naar Kortrijk zou zo dadelijk vertrekken op spoor zes! Een kleine volksverhuizing en zowat een halfuur later bleken wonderen al lang geleden deze wereld te hebben verlaten. Iedereen zat op de trein, maar in de trein zelf zat nauwelijks beweging.
Maar even later dan toch: de trein begon te schokken, het landschap schoof langzaam voorbij.. we waren vertrokken! Spontaan barstte een applaus los, als ware de machinist een piloot die ons na een uiterst woelige vlucht veilig terug aan de grond had gezet. Voor de mensen die Kortrijk als bestemming hadden was de ellende echter nog niet voorbij. De trein bleek toch niet naar Kortrijk, maar naar Oostende te gaan. En even later niet naar Oostende, maar slechts tot Gent.
Hoe kafkaiaanser ons treinavontuur werd, hoe losser de tongen kwamen. Mensen spraken elkaar lukraak aan en ventileerden hun ongenoegen. Straffe treinverhalen borrelden boven. Dagelijkse vertragingen, slechte verbindingen en afgeschafte treinen; alle kommer en kwel van de gemiddelde Vlaamse pendelaar passeerde de revue. Deze babbeltjes deden het lange wachten iets sneller vooruitgaan, en het sociale wezen in mijzelf kreeg er zowaar een iet of wat warm en kerstachtig gevoel van.
In de sfeer van de aankomende feestdagen zou ik dan ook graag een toast uitbrengen. Op de NMBS, voor hun bijdrage aan een warme sfeer in deze koude tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten